Als Julianne Moore niet onlangs een Oscar had gewonnen voor haar hoofdrol in Still Alice, zou het de meesten misschien ontgaan zijn dat een van de twee regisseurs van de film, Richard Glatzer, onlangs is overleden aan ALS. Want Still Alice (geregisseerd en geschreven door Glatzer en zijn echtgenoot Wash Westmoreland) is geen opvallende film. Het is een bescheiden portret van de briljante linguïst Alice Howland, die op haar vijftigste ontdekt dat ze Alzheimer heeft.
De film is doordrenkt van de ervaringen van Glatzer: aftakeling op betrekkelijk jonge leeftijd en bewust afscheid moeten nemen van je dierbaren. Centraal staat hoezeer je eigenwaarde bepaald wordt door het vermogen jezelf verbaal te uiten. Alice was zo gewend om voor groepen te staan en vol vuur te vertellen over de complexiteit van taal, dat het extra schrijnend is om haar te zien zoeken naar zelfs de namen van haar kinderen.
De eerste speelfilm van een regisseur die later beroemd wordt, is vaak razend interessant. Zijn vaardigheden zijn nog niet ontwikkeld, zijn visie nog niet volwassen. Maar de basisingrediënten zijn er vaak al vanaf het begin. Als je met die blik David Cronenbergs speelfilmdebuut Shivers (1975) bekijkt, ontdek je de bron van alle meesterlijke films die hij daarna heeft gemaakt.